ਕੁਲਜੀਤ ਮਾਨ - ਡਰਨੇ ਦੀ ਮੌਤ - ਕਹਾਣੀ – ਭਾਗ ਛੇਵਾਂ

ਡਰਨੇ ਦੀ ਮੌਤ
ਕਹਾਣੀ

ਭਾਗ ਛੇਵਾਂ

"ਨਵੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਰਿੰਕੀ ਨੂੰ ਪਿੱਕ ਕਰਨ ਲਈ।" ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਜੁਆਬ ਦੇ ਕੇ ਮੈਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਆਪਣੇ ਪੁੰਗਰੇ ਸੁਆਲਾਂ ਨੂੰ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਪਏ।
ਲਿਵ-ਰੂਮ ਵਿਚ ਬੈਠਦਿਆਂ ਹੀ ਮੈਂ ਮਨੂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, " ਕੀ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ ਤੂੰ ਉਦੋਂ, ਹੁਣ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ?"
"ਹੁਣ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰੋ, ਨਵੀ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਕਮਿਊਨੀਕੇਸ਼ਨ ਸਟਰੌਂਗ ਕਰੋ।"
"ਇਹੋ ਤੇ ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।"
"ਆਪਣੀ ਸੁਣਾਉਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਉਸਦੀ ਸੁਣੋ। ਉਸ ਦਿਨ ਤੁਸੀਂ ਟੂਪੈਕ ਦਾ ਪੋਸਟਰ ਪਾੜ ਕੇ ਆਪ ਤਾਂ ਬਾਹਰ ਚਲੇ ਗਏ। ਤੁਹਾਡੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਦ ਨਵੀ ਬਹੁਤ ਰੋਇਆ। ਪੰਮੀ ਵੀ ਉਦਾਸ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਰਲਕੇ 'ਫਿਫਟੀ-ਸੈਂਟ'ਦਾ ਪੋਸਟਰ ਕੰਧ ਤੋਂ ਲਾਹ ਲਿਆ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਫੋਲਡ ਕਰਕੇ ਸਾਂਭ ਲਿਆ। ਨਵੀ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, "ਮੌਮ ਵਡਾ ਹੋਕੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਘਰ ਲਵਾਂਗਾ ਤਾਂ ਇਹ ਪੋਸਟਰ ਆਪਣੇ ਰੂਮ ਵਿਚ ਲਾਵਾਂਗਾ। ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਇਹ ਹਿਸਟੋਰਿਕ ਵੀ ਬਣ ਜਾਵੇਗਾ। ਮੈਂ ਵੀ ਯਾਦ ਰਖਾਂਗਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਡੈਡ ਨੇ ਮੇਰੇ ਟੂਪੈਕ ਨੂੰ ਡੀਮੌਰਲਾਈਜ਼ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਸਟੂਪਿਡ ਡੈਡ ਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਇਹ ਟੂਪੈਕ ਕੌਣ ਹੈ। ਉਹ ਤਾਂ ਇਸਦੀ ਨੈਗਟਿਵ ਸਾਈਡ ਹੀ ਦੇਖਦੇ ਹਨ। ਪੋਜ਼ਿਟਿਵ ਸਾਈਡ ਤਾਂ ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਤੇ ਜਦ ਮੈਂ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦੀ ਨੈਗਟਿਵ ਗੱਲ ਦਸਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਅਗੋਂ ਮੈਨੂੰ ਭੱਜ ਕੇ ਪੈ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਕਦੋਂ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਨਾ ਜਾਉ ਪਰ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਕਿਡਜ਼ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕੀ ਕਹਾਂ?ਜਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕੋਈ ਵੀ ਫਿਜ਼ੀਕਲ ਐਕਸ਼ਨ ਕਰਨ ਦਾ ਕੀ ਹੱਕ ਰਖਦੇ ਹਨ? ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਵੀ ਤੇ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿਚ ਇਹ ਪੋਸਟਰ ਲਾਈਕ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੀ ਕਦਰ ਕਰਦਾ ਆਪ ਹੀ ਇਸਨੂੰ ਉਤਾਰ ਦਿੰਦਾ। ਉਹ ਤੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਡਾਂਸ ਪਰੋਗਰਾਮ ਨੂੰ ਵੀ ਲਾਈਕ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਮੌਮ ਕੀ ਡੈਡ ਕਿਤੇ ਗੇ ਤੇ ਨਹੀਂ ਹਨ? ਲੁਕ ਲਾਈਕ ਹੀ ਇਜ਼ ਗੇ।" ਮੈਂ ਹੱਸ ਪਈ। " ਨਹੀਂ ਬੇਟਾ ਉਹ ਸਟਰੇਟ ਹੀ ਹਨ।" ਕਹਿਕੇ ਮੇਰਾ ਖੁਲ੍ਹਕੇ ਹਾਸਾ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਨਿਆਣੇਂ ਵੀ ਉਦਾਸੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਏ।
" ਹਾਂ, ਹਾਂ ਤੇਰਾ ਹਾਸਾ ਤਾਂ ਨਿਕਲਣਾ ਹੀ ਸੀ।" ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਸਮਝਕੇ ਮਨੂ ਨੇ ਸ਼ਰਮਾ ਕੇ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨੀਵੀਆਂ ਕਰ ਲਈਆਂ।
"ਜਾਂ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਨਿਆਣਿਆਂ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਛੱਡ ਦਿਉ ਤੇ ਜਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦੋਸਤ ਬਣ ਜਾਉ। ਵਰਨਾ ਉਹ ਹਥੋਂ ਨਿਕਲ ਜਾਣਗੇ।"
"ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਆਪੇ ਸੰਭਾਲ ਲਵਾਂਗਾ। ਮੇਰੇ ਉਹ ਦੋਸਤ ਹੀ ਹਨ। ਮੈਂ ਹੁਣ ਦੋਸਤੀ ਨਿਭਾਵਾਂਗਾ।" ਮੈਂ ਅੰਦਰੇ-ਅੰਦਰ ਖ਼ੁਸ਼ ਸੀ। ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਨਵੀ ਨੇ ਨਵੇਂ ਖ਼ਰਚਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਕਚੂਮਰ ਕੱਢਣਾ ਸੀ ਤੇ ਉਹਦੇ ਲਈ ਮੈਂ ਮਨੂ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਸਗੋਂ ਉਹਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਹੀ ਕਹਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਨਵੀ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਿਚ ਲੈ ਕੇ ਮੈਂ ਮਿਰਚ ਨੂੰ ਵੀ ਥੋੜਾ ਚਿਰ ਘੜੀਸ ਲਵਾਂ। ਚਲੋ ਇਹ ਬਾਦ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹਨ। ਜੋ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨੂੰ ਮਨਜ਼ੂਰ। ਹੇ ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਤੇਰੇ ਹੁਕਮ ਬਗੈਰ ਤਾਂ ਪੱਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹਿਲ ਸਕਦਾ।
ਅਗਲੇ ਕੁਝ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਵਿਚ ਨਵੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਰੱਜ ਕੇ ਤੰਗ ਕੀਤਾ। ਆਪਣੇ ਲਈ ਵੱਖਰਾ ਕੰਮਪਿਊਟਰ ਲੈ ਲਿਆ। ਆਈ-ਪੌਟ ਹੀ ਚਾਰ ਸੌ ਡਾਲਰ ਦਾ ਆਇਆ। ਪੰਮੀ ਹੈਰਾਨ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਸੋਚਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਡੈਡ ਇਤਨਾ ਕੁਝ ਲੈ ਕੇ ਦੇ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਕੁਝ ਮੰਗਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਨਵੀ ਦਾ ਮੰਗਣ ਵਾਲਾ ਕੜ੍ਹ ਪਾਟਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਖਿਝਕੇ ਮਿਰਚ ਨਾਲ ਫਿਰ ਸੁਲਾਹ ਕਰ ਲਈ। ਮੇਰੀ ਸੁਲਾਹ ਦਾ ਵੀ ਕੋਈ ਫਾਇਦਾ ਨਾ ਹੋਇਆ। ਉਹ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਹੀ ਸਕਲੌਜੀਆਂ ਝਾੜਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਨਵੀ ਲਈ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ ਵਿਚੋਂ ਮੈਂ ਕਦੇ ਕਦੇ ਮਿਰਚ ਲਈ ਵੀ ਕੁਝ ਲੈ ਲੈਂਦਾ। ਪਰ ਉਹ ਵੀ ਹਾਏ, ਬਾਏ, ਹਾਉ ਸਵੀਟ, ਥੈਂਕਯੂ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਵਧ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਸੀ। ਹਾਰ ਕੇ ਮੈਂ ਉਹ ਟੂਟੀ ਹੀ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਿਆਪਾ ਪੈਂਦਾ ਪੈਂਦਾ ਟਲਿਆ। ਮਨੂ ਨਵੀ ਦੇ ਰੂਮ ਦੀ ਸਫ਼ਾਈ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਵੋਦਕਾ ਦੀ ਅੱਧੀ ਭਰੀ ਬੋਤਲ ਲੱਭ ਪਈ। ਉਸ ਵਕਤ ਨਵੀ ਘਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਤਲਬ ਕਰ ਲਿਆ।
"ਆ ਕੀ ਹੈ?" ਮੇਰੇ ਉਪਰ ਜਾਣ ਤੇ ਮਨੂ ਨੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਫੜੀ ਬੋਤਲ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ। ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਤੇ ਜਿਵੇਂ ਚਾਲੀ ਪੰਜਾਹ ਘੜੇ ਠੰਡਾ ਪਾਣੀ ਪੈ ਗਿਆ। ਅੱਜ ਹੀ ਨਵੀ ਦੀ ਸਕੂਲੋਂ ਮਿਡ-ਟਰਮ ਰਿਪੋਰਟ ਵੀ ਆਈ ਸੀ। ਚਾਰੇ ਕਰੈਡਿਟਾਂ ਵਿਚੋਂ ਉਸਦੀਆਂ ਚਾਰੇ ਯੂਵਾਂ ਸਨ। ਇੱਕ ਵੀ ਐਸ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮਨੂ ਨੇ ਸਕੂਲ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਪਤਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦਸਿਆ ਕਿ ਇਹ ਨਾ ਤਾਂ ਹੋਮ-ਵਰਕ ਕਰਦਾ ਹੈ ਨਾ ਕਲਾਸ ਵਿਚ ਧਿਆਨ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਕਲਾਸ ਵਿਚ ਲੇਟ ਵੀ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਸਕਿਪਿੰਗ ਵੀ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸਕਿਪਿੰਗ ਦਾ ਤੇ ਅਸੀਂ ਫੋਨ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਕਦੇ ਵੀ ਨੋਟ ਨਹੀਂ ਭੇਜਿਆ। ਦੁਖ ਦੀ ਗੱਲ ਇਹ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਆਪ ਤੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਸਗੋਂ ਕਲਾਸ ਵਿਚ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਡਿਸਟਰਬ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਬਾਕੀ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਮਨੂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਸਕੂਲੋਂ ਸਕਿਪਿੰਗ ਬਾਰੇ ਆਏ ਫੋਨਾਂ ਬਾਏ ਪੁੱਛਿਆ ਤੇ ਮੈਂ ਕੋਰਾ ਝੂਠ ਬੋਲਦਿਆਂ ਕਿਹਾ,"ਮੈਂ ਤੇ ਕਦੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਫੋਨ ਅਟੈਂਡ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਅਸਲੀਅਤ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਫੋਨ ਸੁਣਦਾ ਸੀ ਤੇ ਸੁਣਨ ਪਿਛੋਂ ਡਿਲੀਟ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਬਾਦ ਵਿਚ ਮੈਂ ਨਵੀ ਨੂੰ ਖਸਿਆਨੇ ਜਿਹੇ ਅੰਦਾਜ਼ ਵਿਚ ਪੁੱਛਦਾ।
ਉਸਦਾ ਜੁਆਬ ਵੀ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਤਰਕ ਵਾਲਾ ਹੁੰਦਾ। ਕਦੇ ਕਹਿੰਦਾ ਅੱਜ ਮੇਰਾ ਮੂਡ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕਦੇ ਕਹਿੰਦਾ ਅੱਜ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਗਰਲ-ਫਰੈਂਡ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਡੈਨਟਿਸਟ ਕੋਲ ਚਲੇ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਕਦੇ ਕਹਿੰਦਾ ਅੱਜ ਸਪਲਾਈ ਟੀਚਰ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਤਰਕ ਨਾਲ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਦਾ। ਅੰਦਰੋ-ਅੰਦਰੀ ਝੂਰਦਾ ਤੇ ਮਿਰਚ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਦੁੱਹਥੜੀ ਪਿੱਟਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰਦਾ।
ਬੋਤਲ ਬਾਰੇ ਮੈਂ ਸੋਚੀਂ ਪੈ ਗਿਆ ਕਿ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੀ ਕਹਾਂ? ਕੋਈ ਸੌਲਿਡ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਸੁਝ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਸੀ। ਫਿਰ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਮੈਂ ਕਿਹਾ, "ਇਹ ਕਿਥੋਂ ਲੱਭੀ ਹੈ ਤੈਨੂੰ? ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਹ ਸਮਝਦਾ ਸੀ ਕਿ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਕਿੱਥੇ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਈ। ਇਹ ਤੇ ਦੋ ਸਾਲ ਬਾਦ ਲੱਭੇ ਸਵੈਟਰ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੋ ਗਈ।"
"ਪਰ ਇਹ ਨਵੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਕੀ ਕਰਦੀ ਹੈ?"ਮਨੂ ਨੇ ਗੱਲ ਨੂੰ ਆਈ ਗਈ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਦੇ ਘੋੜੇ ਸਰਪਟ ਦੌੜ ਰਹੇ ਸਨ। ਮੈਨੂੰ ਨਵੀ ਤੇ ਖਿਝ ਆਈ। ਉਸਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਆਪਣੀ ਚੀਜ਼ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਕਰੀਂ ਪਰ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰਾਂ?
"ਉਹ ਯਾਦ ਆਇਆ ਪਿਛਲੇ ਐਤਵਾਰ ਸੁਰਜੀਤ ਆਇਆ ਸੀ ਤੇ ਅਸੀਂ ਨਵੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਦੋਂ ਹੀ ਭੁੱਲ ਗਈ ਹੋਣੀ ਹੈ। ਹੈ ਤੇ ਮਾੜੀ ਗੱਲ, ਨਿਆਣੇ ਦੇ ਰੂਮ ਵਿਚ ਬੋਤਲ ਜਾਣੀ ਪਰ ਜੋ ਹੋ ਗਿਆ ਸੋ ਹੋ ਗਿਆ।" ਮਨੂ ਨੇ ਅਣਮੰਨੇ ਜਿਹੇ ਮੰਨ ਨਾਲ ਗੱਲ ਤਾਂ ਮੰਨ ਲਈ ਪਰ ਉਸਦਾ ਤੌਖਲਾ ਬਰਕਰਾਰ ਸੀ।
" ਚੱਲ ਚੁੱਕੋ ਇਹ ਤੇ ਰੱਖੋ ਜਾਕੇ ਗੈਰਾਜ ਵਿਚ। ਖ਼ਬਰਦਾਰ ਜੇ ਅੱਗੇ ਵਾਸਤੇ ਕਿਸੇ ਨਿਆਣੇ ਦੇ ਰੂਮ ਵਿਚ ਬਹਿ ਕੇ ਪੀਤੀ।" ਮੈਂ ਸ਼ੁਕਰ ਸ਼ੁਕਰ ਕਰਦੇ ਨੇ ਖਹਿੜਾ ਛੁਡਾਇਆ। ਅਜੇ ਮੈਂ ਪੌੜੀਆਂ ਹੀ ਉਤਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਬਾਹਰੋਂ ਨਵੀ ਆ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਬੋਤਲ ਫੜੀ ਵੇਖ ਲਈ ਤੇ ਮੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਛਾਈ ਉਦਾਸੀ ਵੀ।ਉਹ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਮੁਸਕਰਾ ਪਿਆ। ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਘੁਰ ਘੁਰ ਕਰਨ ਹੀ ਲੱਗੇ ਸਾਂ ਕਿ ਉਪਰੋਂ ਮਨੂ ਆਉਂਦੀ ਦਿਸੀ। ਮੈਂ ਮੁੰਨੀ ਭੇਡ ਵਾਂਗ ਹੋਰ ਵੀ ਸੁੰਗੜ ਗਿਆ ਤੇ ਗੈਰਾਜ਼ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਨਵੀ ਉਪਰ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਮਨੂ ਥੱਲੇ ਆ ਗਈ।ਉਹਨਾਂ ਰਾਹ ਵਿਚ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਪਰ ਮੇਰਾ ਤੇ ਹੌਂਸਲਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ ਵੇਖਣ ਦਾ।
ਅਜੀਬ ਗੱਲ ਸੀ, ਮੈਂ ਮਨੂ ਨੂੰ ਝੂਠ ਬੋਲਿਆ। ਇਹ ਵੀ ਗ਼ਲਤ ਗੱਲ, ਪੰਦਰਾਂ ਦੇ ਛੋਹਰੇ ਨੂੰ ਲਿਕਰ ਲਿਆ ਕੇ ਦਿੱਤੀ ਇਹ ਵੀ ਗ਼ਲਤ ਗੱਲ। ਕਿਉਂ ਲਿਆ ਕੇ ਦਿੱਤੀ ਉਹ ਵੀ ਗ਼ਲਤ ਗੱਲ। ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪੈ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਇਤਨੀਆ ਗ਼ਲਤ ਕਰਨ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਫਾਇਦਾ ਕੀ ਹੋਇਆ। ਜੇ ਕੋਈ ਫਾਇਦਾ ਹੁੰਦਾ ਵੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਵੀ ਗ਼ਲਤ ਤਾਂ ਗ਼ਲਤ ਹੀ ਹੈ। ਫਿਰ ਠੀਕ ਕੀ ਹੈ? ਮੈਂ ਠੀਕ ਨੂੰ ਕਦੋਂ ਸਮਝਾਂਗਾ?ਬਸ ਜਦੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਮੌਕਾ ਆਇਆ ਕਿਸੇ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਦਾ। ਤਿੰਨ ਘੜੀਆਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀਆਂ ਤੇ ਤਿੰਨ ਘੜੀਆਂ ਬਾਦ ਦੀਆਂ ਹੀ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ। ਇਹ ਮੇਰਾ ਇੱਕਲੇ ਦਾ ਤੇ ਹਾਲ ਨਹੀਂ ਆਵਾ ਹੀ ਊਤਿਆ ਪਿਆ। ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਵਿਚ ਬਰੇਕਿੰਗ ਨਿਊਜ਼ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਹੁਣ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦੀ ਗੋਲਕ ਐਤਵਾਰ ਦੀ ਬਜਾਇ ਵੀਰਵਾਰ ਨੂੰ ਗਿਣੀ ਜਾਇਆ ਕਰੇਗੀ।
ਤਿੰਨਾਂ ਦੇ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਰਸਤਿਆਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਸੋਚਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਮੈਂ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਨਵੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਹੈ ਤੇ ਜੇ ਕਿਸੇ ਕੰਢੇ ਬੰਨੇ ਨਾ ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਮਨੂ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਿਚ ਲੈ ਕੇ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਕਰ ਦੇਣੀ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਕੁਝ ਵੀ ਸੋਚਕੇ ਮੈਨੂੰ ਝੁਣਝੁਣੀ ਜਿਹੀ ਆਈ।
"ਡੈਡ ਤੂੰ ਬੋਤਲ ਬਾਰੇ ਮੌਮ ਨੂੰ ਕੀ ਕਿਹਾ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਬੜਾ ਕੌੜਾ ਕੌੜਾ ਝਾਕਦੀ ਸੀ।" ਨਵੀ ਨੇ ਕਾਰ ਵਿਚ ਬੈਠਿਆਂ ਅੱਜ ਮਿਊਜ਼ਿਕ ਲਾਉਣ ਦੀ ਬਜਾਇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸਲਾਹ-ਮਸ਼ਵਰਾ ਕਰਨ ਦੇ ਰੌਂਅ ਵਿਚ ਪੁੱਛਿਆ।
"ਮੈਂ ਕੀ ਕਹਿਣਾ ਸੀ। ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਲਈ ਛੱਡਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਸਾਰਾ ਇਲਜ਼ਾਮ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਧਰ ਲਿਆ ਹੈ।"
"ਚਲੋ ਇਹ ਵੀ ਠੀਕ ਹੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਇੱਕ ਫੇਵਰ ਹੋਰ ਮੰਗਦਾ ਹਾਂ।"
" ਦਸੋ ਬੇਟਾ ਜੀ।" ਮੈਂ ਵਿਅੰਗ ਨਾਲ ਕਿਹਾ।

"ਗੱਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ ਡੈਡ ਕਿ ਮੇਰਾ ਰਿਪੋਰਟ ਕਾਰਡ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਐਤਕੀਂ ਯੂ ਨੋ ਮੈਂ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿਚ ਬਹੁਤਾ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਿਆ। ਤੂੰ ਵੀ ਡੈਡ ਹੱਦ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਮੈਂ ਲਿਕਰ ਮੰਗੀ ਤੂੰ ਫੌਰਨ ਲਿਆ ਦਿੱਤੀ ਕਦੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ। ਦੈਟਸ ਟੂ ਬੈਡ। ਮੈਂ ਹੁਣ ਹਰ ਵੇਲੇ ਤੇਰੇ ਬਾਰੇ ਹੀ ਸੋਚਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਤੇਰੇ ਤੇ ਬਹੁਤ ਪਿਟੀ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਡੈਡ ਹੈਂ ਤੂੰ। ਇਸੇ ਲਈ ਮੇਰੇ ਨੰਬਰ ਘੱਟ ਹਨ। ਮੈਥ ਵਿਚੋਂ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਸੱਤ ਪਰਸੈਂਟ ਹਨ। ਸਾਇੰਸ ਵਿਚ ਸੱਤਾਂ ਨਾਲੋਂ ਕੁਝ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹਨ, ਤੇ ਟੈੱਕ ਵਿਚ ਚਾਲੀ ਪਰਸੈਂਟ। ਹਾਂ ਡਰਾਮੇ ਵਿਚੋਂ ਮੈਂ ਪਾਸ ਹਾਂ।
" ਕੌਨਗਰੈਟਸ"
"ਕਾਹਦੀ ਡੈਡ?"
"ਇਹੋ ਡਰਾਮੇ ਵਿਚੋਂ ਪਾਸ ਹੋਣ ਦੀ।ਇਹਦੇ ਵਿਚੋਂ ਤੇ ਤੇਰੇ ਸੌ ਪਰਸੈਂਟ ਆਉਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਸਨ।" ਮੈਂ ਅਗਨ ਬਾਣ ਛੱਡ ਦੇ ਕਿਹਾ।
" ਜੇ ਮੌਮ ਨੇ ਮੇਰੀ ਰਿਪੋਰਟ ਪੜ੍ਹ ਲਈ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਮੂਡ ਖ਼ਰਾਬ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।ਮੌਮ ਦੇ ਮੂਡ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਵੀ ਤੇ ਤੇਰੀ ਹੀ ਹੈ ਕਿ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਆਂਟੀ ਲਈ ਹੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਹੈ? ਰਿਪੋਰਟ ਮੇਲ ਵਿਚ ਆਉਂਣੀ ਹੈ। ਧਿਆਨ ਰੱਖੀਂ, ਕਿਤੇ ਮੌਮ ਦੇ ਹੱਥ ਨਾ ਲੱਗ ਜਾਏ। ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਰਸੀਵ ਕਰੀਂ ਤੇ ਸਾਈਨ ਕਰਕੇ ਯੱਭ ਮੁਕਾਈਂ।"
"ਪਰ ਜੇ ਬਾਦ ਵਿਚ ਮੌਮ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਉਹਨਾਂ ਪੁੱਛਣਾ ਹੀ ਹੈ ਕਿ ਐਤਕੀਂ ਰਿਪੋਰਟ ਨਹੀਂ ਆਈ?"
"ਡੈਡ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿਚ ਤੇ ਇਤਨਾ ਡਰਦਾ ਹੈਂ ਤੇ ਜਦੋਂ ਆਪਣੀ ਗਰਲ-ਫਰੈਂਡ ਨੂੰ ਪਿਛਲੀ ਸੀਟ ਤੇ ਬਿਠਾਈ ਫਿਰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਆਪ ਉਹਦੇ ਗੋਡੇ ਨਾਲ ਗੋਡਾ ਜੋੜ ਕੇ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਹਾਂ ਤੇ ਸੱਚ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਸੀ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਉਹਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਡੌਨਟ ਪਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਮੌਮ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਤੇ ਤੂੰ ਕਦੇ ਪਾਣੀ ਦਾ ਚਮਚਾ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ। ਉਹਦੋਂ ਤੈਨੂੰ ਡਰ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ ਸੀ?"
"ਦੇਖ ਨਵੀ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਆਖੇ ਲੱਗੀ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਤੂੰ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈਂ, ਕਰੀ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ਪਰ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਜਖ਼ਮਾਂ ਤੇ ਲੂਣ ਨਾ ਭੂਕਿਆ ਕਰ। ਮੈਂ ਕਿਤਨੀ ਵਾਰ ਕਹਿ ਚੁੱਕਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੀ ਗਰਲ-ਫਰੈਂਡ ਨਹੀਂ ਹੈ ਸਿਰਫ਼ ਫਰੈਂਡ ਹੈ। ਘਟੋ ਘੱਟ ਤੂੰ ਤੇ ਇਸ ਫ਼ਰਕ ਨੂੰ ਸਮਝ, ਮੌਮ ਤੇ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਸਕਦੀ।"
ਨਵੀ ਹੱਸ ਪਿਆ ਤੇ ਹਸਦਾ ਹਸਦਾ ਬੋਲਿਆ, "ਡੈਡ ਜੇ ਉਹ ਤੇਰੀ ਗਰਲ ਫਰੈਂਡ ਨਹੀ, ਫਿਰ ਡਰ ਕਾਸਦਾ। ਚੋਰੀ ਕਿਉਂ ਕਰਦੇ ਹੋ। ਉਹ ਘਰ ਆ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਤੈਨੂੰ ਮੌਮ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਫੋਨ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ।"
"ਇਹੋ ਤਾਂ ਤੂੰ ਸਮਝਦਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਕਲਚਰ ਵਿਚ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਸਾਨੂੰ ਠੀਕ ਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਕਈ ਵਾਰ ਓਹਲੇ ਰਖਣੇ ਪੈਂਦੇ ਹਨ।ਇਹ ਚੋਰੀ ਜਾਂ ਚੀਟਿੰਗ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਹੈ। ਘਰ ਚਲਾਉਣ ਲਈ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਓਹਲੇ ਰੱਖਣੇ ਹੀ ਪੈਂਦੇ ਹਨ।ਤੂੰ ਅਜੇ ਛੋਟਾ ਹੈਂ ਵੱਡਾ ਹੋ ਕੇ ਆਪੇ ਸਮਝ ਜਾਵੇਂਗਾ। ਮੈਂ ਬਥੇਰਾ ਤੈਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਮੌਮ ਵੀ ਆਪਣਾ ਪੂਰਾ ਜ਼ੋਰ ਲਗਾ ਰਹੀ ਹੈ ਪਰ ਤੂੰ ਸਮਝਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਹੜੀ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਬਣਿਆ ਹੈਂ?"
"ਪਰ ਕਿਉਂ ਸਮਝਾਂ ਤੇ ਕੀ ਸਮਝਾਂ, ਮੌਮ ਵੀ ਕਈ ਵਾਰ ਮਨੀ ਵੱਖ ਰੱਖ ਕੇ ਜੋੜਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਤੇ ਬੋਲੀ ਵੇਲੇ ਕਵੇਲੇ ਕੰਮ ਆਉਂਣਗੇ। ਉਹ ਕਿਹੋ ਜਿਹੇ ਕਵੇਲੇ ਲਈ ਮਨੀ ਜੋੜਦੀ ਹੈ ਇਹ ਮੇਰੀ ਸਮਝ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਅੰਦਰੋਂ ਹੋਰ ਤੇ ਬਾਹਰੋਂ ਹੋਰ ਕਿਉਂ ਹੋ? ਕਿਤਨੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਹੋ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਦੇਸ਼-ਭਗਤਾਂ ਦੀਆਂ, ਗੁਰੂਆਂ ਦੀਆਂ। ਲੜਾਈਆਂ ਦੀਆਂ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੈਨੂੰ ਲੋੜ ਹੀ ਨਹੀਂ ਤੇ ਉਸ ਦਿਨ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕੁਝ ਸੋਚਿਆਂ ਸਮਝਿਆਂ ਮੇਰੇ ਪੋਸਟਰ ਪਾੜ ਦਿੱਤੇ। ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉਹ ਕੌਣ ਲੋਕ ਸਨ। ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ-ਆਪਾ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈਂ। ਆਈ ਡੌਂਟ ਵਾਂਟ ਇੱਟ। ਜਸਟ ਲੀਵ ਮੀ ਅਲੋਨ।" ਮੈਂ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਬਾਦ ਨਵੀ ਨੂੰ ਜਜ਼ਬਾਤੀ ਹੋਇਆ ਵੇਖਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਅੱਜ ਲੋਹਾ ਗਰਮ ਹੈ, ਹਥੌੜਾ ਮਾਰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
"ਨਵੀ ਮੇਰੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਨੀ ਚਾਹੇਂਗਾ?"
"ਯੈਸ ਡੈਡ" ਤੇ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤੀ। ਇਹ ਵੀ ਕਿ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਗਰਲ-ਫਰੈਂਡ ਸੀ। ਇਹ ਵੀ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਫੇਲ੍ਹ ਹੋਇਆ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ ਤੇ ਆਪਣੀ ਕਾਮਯਾਬੀ ਤੇਰੇ ਵਿਚੋਂ ਵੇਖਣ ਦੀ ਲਲਕ ਨਾਲ ਝੁਲਸਿਆ ਪਿਆ ਹਾਂ। ਜੇ ਮੈਂ ਖਿਡਾਰੀ ਨਹੀਂ ਬਣ ਸਕਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸਾਰੇ ਗੁਣ ਸਨ ਤੇ ਮੈਂ ਸਿਰਫ਼ ਗੋਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ। ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਕੋਚ ਬਣਕੇ ਆਪਣੇ ਬੇਟਿਆਂ ਤੋਂ ਗੋਲ ਕਰਵਾ ਕੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਅਣਲਿਖਿਆ ਕੁਝ ਮਿਟਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਉਸ ਦਿਨ ਵੀ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਫਰੈਂਡ ਨਾਲ ਇਹੋ ਕੁਝ ਹੀ ਡਿਸਕਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਝੁਲਸੀ ਤੜਫ਼ ਨੂੰ ਤੇਰੀ ਮੌਮ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਸਕਦੀ। ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਪੋਜੈਸਿਵਨੈੱਸ ਨਾਲ ਜੋੜਕੇ ਮੈਨੂੰ ਬਿਮਾਰ ਦਸਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਮੇਰੀ ਮਾੜੀ ਕਿਸਮਤ ਮੇਰਾ ਪਿੱਛਾ ਨਹੀਂ ਛੱਡ ਰਹੀ ਤੇ ਤੂੰ ਸਾਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਹੀ ਸਮਝ ਬੈਠਾ।"

******
ਚਲਦਾ