ਕੁਲਜੀਤ ਮਾਨ - ਡਰਨੇ ਦੀ ਮੌਤ - ਕਹਾਣੀ – ਭਾਗ ਚੌਥਾ

ਡਰਨੇ ਦੀ ਮੌਤ
ਕਹਾਣੀ

ਭਾਗ ਚੌਥਾ

ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, 'ਮੈਂ ਨਿਰਾਸ਼ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹਾਂ।' ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਹਰ ਇੱਕ ਨੂੰ ਇੱਕ ਮੌਕਾ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਣ ਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਡਰਨੇ ਦੀਆਂ ਵੀ ਹੁਣ ਜੜ੍ਹਾਂ ਲੱਗਣਗੀਆਂ। ਹੁਣ ਇਹ ਸੋਚਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਡਰਨੇ ਨੂੰ ਜ਼ਮੀਨ ਵਿਚ ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਗੱਡਿਆ ਹੈ ਜਾਂ ਕਿਸਾਨ ਨੇ। ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਗੱਡ ਕੇ ਇਹ ਨਿਸ਼ਾਨਦੇਹੀ ਕੀਤੀ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਮੇਰਾ ਜੰਗਲ ਹੈ। ਕਿਸਾਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਗੱਡ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਮੀਨ ਦੀ ਮਲਕੀਅਤ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਕੰਮ ਤਾਂ ਪਟਵਾਰੀਆਂ ਵਾਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਪਰ ਸਹੂਲਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਉਹਦੀਆਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਰਹੀਆਂ। ਮੈਂ ਜੰਮਿਆਂ ਨਹੀਂ ਹਾਂ, ਨਾਂ ਹੀ ਮੈਂ ਉੱਗਿਆ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਹਾਂ। ਹਰ ਇੱਕ ਨੇ ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਸਹੂਲੀਅਤ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਸਜਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਇੱਕ ਸੁਆਲ ਤਾਂ ਡਰਨੇ ਵਾਂਗ ਖ਼ਲਾਅ ਵਿਚ ਖਲੋਤਾ ਹੀ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਜੇ ਮੈਂ ਬੇਜਾਨ ਹਾਂ ਤਾਂ ਇਹ ਬੱਚੇ ਕਿਥੋਂ ਆਏ?ਮੇਰੀ ਖ਼ਾਨਦਾਨੀ ਗੁੰਡਾਗਰਦੀ ਇਹਨਾਂ ਵਿਚ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਤਾ ਸੰਚਾਰ ਕਰਦੀ ਹੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਬਾਪ ਕੋਲੋਂ ਡਰਦਾ ਸੀ ਫਿਰ ਮੈਂ ਸਮਾਜ ਕੋਲੋਂ ਡਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਮਨੂ ਨੇ ਡਰਾ ਲਿਆ। ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਭਾਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪ ਨਹੀਂ ਡਰਾਇਆ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਇਹ ਸਹਿਮ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਕਿੱਥੋਂ ਆਇਆ? ਅਜੇ ਕੱਲ੍ਹ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਮੈਂ ਨਵੀ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਸੈਂਡਵਿਚ ਦੇ ਕੇ ਅੱਧੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ ਉੱਤਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਨਵੀ ਨੇ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ।
ਮੈਂ ਪੌੜੀਆਂ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਨ ਗਿਆ, "ਡੈਡ ਪਲੀਜ਼ ਕਲੋਜ਼ ਮਾਈ ਡੋਰ।" ਮੈਂ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਡੋਰ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।
ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਬੀਜ ਪੁੰਗਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਮੈਂ ਸੋਸ਼ਲ ਵਰਕਰ ਨਾਲ ਵੀ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਵੇਖ ਲਈ ਹੈ। ਪੜ੍ਹਿਆ ਲਿਖਿਆ ਪੰਜਾਬੀ ਸੋਸ਼ਲ ਵਰਕਰ ਨੇ ਮੇਰੀ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣੀ। ਉਸਨੇ ਜਿਹੜੀ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਉਹ ਬੜੀ ਨੇਕ ਸੀ। ਬੱਚਿਆਂ 'ਚ ਡਸਿਪਲਨ ਲਿਆਉ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਹੋਮ-ਵਰਕ ਦਾ ਟਾਈਮ ਨਿਯਮਤ ਕਰੋ। ਟੈਲੀਵੀਯਨ ਉਦੋਂ ਹੀ ਦੇਖਣ ਜਦੋਂ ਹੋਮ-ਵਰਕ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਲੈਂਣ, ਉਹ ਵੀ ਅੱਧੇ ਘੰਟੇ ਲਈ। ਪੂਰੇ ਨੌ ਵਜੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਪੈ ਜਾਣ। ਸਵੇਰੇ ਟਾਈਮ ਸਿਰ ਉੱਠਣ। ਸ਼ਾਵਰ ਲੈਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆ ਖੁੱਚਾਂ ਚੈੱਕ ਕਰੋ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਬੈਕ-ਪੈਕ ਚੈੱਕ ਕਰੋ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਸਕੂਲ ਜਾ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਲੌਕਰ ਚੈੱਕ ਕਰੋ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੋਸਤ ਕੌਣ ਹਨ ਇਸਦਾ ਧਿਆਨ ਕਰੋ। ਦੋਸਤਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਕਿਹੋ ਜਿਹੇ ਹਨ। ਬਾਹਰ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਮਤਲਬ ਘੁੰਮਣ-ਫਿਰਨ ਨਾ ਜਾਣ। ਘਰ ਵਿਚ ਪੰਜਾਬੀ ਬੋਲੋ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬੀ ਹੀ ਬੋਲੋ। ਆਪਣੇ ਸਭਿਆਚਾਰ ਨਾਲ ਜੋੜੋ। ਇੱਕ ਡਿਸਟੈਂਸ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖੋ।
"ਪਰ ਭਾਜੀ ਉਹ ਪੰਜਾਬੀ ਤਾਂ ਕੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬੋਲਦੇ। ਕੀ ਤੁਹਾਡੇ ਨਿਆਣੇ ਬੋਲਦੇ ਹਨ?"
"ਬੋਲਦੇ ਸੀ"
"ਕੀ ਮਤਲਬ" ਮੈ ਪੁੱਛਿਆ।
"ਮੇਰਾ ਦੋ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਡਾਇਵੋਰਸ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹੈ।"
"ਯੂ ਮੀਨ ਤਲਾਕ।"
"ਹਾਂ ਬਾਈ ਜੀ।"
ਸੋਸ਼ਲ ਵਰਕਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤਾਂ ਸਿਆਣੀਆਂ ਸਨ ਪਰ ਮੇਰੇ ਲੱਖ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਤੇ ਵੀ ਕਾਮਯਾਬ ਨਹੀਂ ਹੋਈਆਂ। ਕਾਮਯਾਬ ਕਿੱਥੇ ਹੋਣੀਆਂ ਸਨ ਮੈਂ ਆਪ ਹੀ ਘਰ ਵਿਚ ਮਿਲਟਰੀ-ਰਾਜ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜੋ ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਾਪਰਿਆ ਹੈ ਉਹ ਮੇਰੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਨਾ ਵਾਪਰੇ। ਫਿਰ ਵੀ ਜਕੋ-ਤੱਕੀ ਕਰਦਿਆਂ ਕਦੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਕਦੇ ਹਿੰਦੀ ਮੂਵੀ ਦਿਖਾਉਂਣ ਲੈ ਜਾਂਦਾ। ਮੈਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਦੱਬੇ-ਘੁੱਟੇ ਹੀ ਮੂਵੀ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਮੂਵੀ ਵੱਲ ਘੱਟ ਤੇ ਪੌਪ-ਕਾਰਨ ਤੇ ਕੋਕ ਵੱਲ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਇਤਨੇ ਡਾਲਰ ਟਿਕਟਾਂ ਤੇ ਖਲਰਚ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਜਿਤਨੇ ਉਹ ਪੌਪ-ਕਾਰਨ ਡੱਫ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਹਾਰ ਕੇ ਮੈਂ ਇਹ ਮਹਿੰਗਾ ਸੌਦਾ ਬੰਦ ਹੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਵੀ ਖ਼ੁਸ਼ ਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਖ਼ੁਸ਼। ਹਰ ਗੱਲ ਤੇ ਸ਼ੇਰ ਆਇਆ ਸ਼ੇਰ ਆਇਆ ਸੁਣਦਿਆਂ ਪੰਮੀ ਤੇ ਚੁੱਪ-ਗੜੁੱਪ ਗਰੇਡ ਬਾਰਾਂ ਕਰ ਗਿਆ ਪਰ ਨਵੀ ਵਾਲਾ ਗਡਾ ਫਸ ਗਿਆ ਸੀ। ਦੋ ਚਾਰ ਵਾਰ ਧੌਲ-ਧੱਫੇ ਖਾ ਕੇ ਉਹ ਨਿਡਰ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਐਵੇਂ ਕੁੱਤੇ ਵਾਂਗੂ ਭੌਂਕੀ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਉਹਨੂੰ ਸੁਧਾਰਦਿਆਂ ਮੇਰੀ ਜ਼ਨਾਨੀ ਦੀ ਜ਼ਬਾਨ ਵਿਗੜ ਗਈ ਪਰ ਨਵੀ ਨਹੀਂ ਸੁਧਰਿਆ।
ਹਾਰ ਕੇ ਮੈਂ ਫੈਸਲਾ ਹੀ ਕਰ ਲਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੇ ਲਈ ਹੀ ਜੀਣਾ ਹੈ ਤੇ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਮਿਰਚ ਵੱਲ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਇੱਥੇ ਵੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਹੀ ਹੋਇਆ। ਗੱਲ ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜੋ ਮੈਂ ਸਮਝੀ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਪਰ ਕੁੱਬੇ ਨੂੰ ਲੱਤ ਵੱਜ ਗਈ। ਉਸਨੂੰ ਤਲਾਸ਼ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਗੱਲ ਦੀ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਫੋਲਾ-ਫਾਲੀ ਕੁਝ ਹੋਰ ਸੀ। ਬਿਲੌਰੀ ਅੱਖਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗੀਆਂ ਜਿਵੇਂ ਵਰਦੇ ਮੀੰਹ ਵਿਚ ਕੋਈ ਛਤਰੀ ਲੈ ਕੇ ਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਉਸ ਦਿਨ ਦੋ ਵਜੇ ਸਨ ਤੇ ਮੈਂ ਮਿਰਚ ਨੂੰ ਪਿੱਕ ਕਰਕੇ ਨਵੀ ਦੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਲਾਗੇ ਪਲਾਜ਼ੇ ਵਿਚ ਦੋ ਕਾਫੀਆਂ ਲੈਕੇ ਕਾਰ ਵਿਚ ਬੈਠਾ ਮਿਰਚ ਨਾਲ ਗੱਪਾਂ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕਾਰ ਦੀ ਵਿੰਡੋ ਖੜਕੀ। ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਬਾਹਰ ਗਿਆ ਤੇ ਮੇਰੀ ਖਾਨਿਉਂ ਗਈ। ਨਵੀ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਨਾਲ ਬਾਹਰ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਰੰਗੇ-ਹੱਥੀਂ ਕਾਬੂ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਫਿਰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦਿਆਂ ਕਾਰ ਦਾ ਡੋਰ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਤੇ ਨਵੀ ਨੂੰ ਸਖ਼ਤ ਲਹਿਜੇ ਵਿਚ ਕਿਹਾ, "ਤੂੰ ਇੱਥੇ ਕੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈਂ? ਤੈਨੂੰ ਤੇ ਐਸ ਵੇਲੇ ਸਕੂਲ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ, ਤੇਰਾ ਚੌਥਾ ਪੀਰਡ ਤਾਂ ਅਜੇ ਹੁਣ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਹੋਵੇਗਾ।" ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਘੜੀ ਵੱਲ ਵੇਖ ਕੇ ਨਾਰਮਲ ਹੋਣ ਦਾ ਡਰਾਮਾ ਕੀਤਾ। ਨਵੀ ਆਪਣੇ ਅੰਦਾਜ਼ ਵਿਚ ਮੁਸਕਰਾ ਪਿਆ। ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਜੁਆਬ ਨਾ ਦਿੱਤਾ। ਮਿਰਚ ਦਾ ਚੇਹਰਾ ਵੀ ਪੀਲਾ-ਭੂਕ ਹੋ ਗਿਆ।
"ਇਹ ਮੇਰੀ ਦੋਸਤ ਹੈ।"
" ਆਈ ਨੋ। ਮੈਂ ਕਦੋਂ ਕਹਿਨੈ ਤੇਰੀ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹੈ।"ਇਹ ਕਹਿਕੇ ਨਵੀ ਨੇ ਮੇਰੀ ਫੂਕ ਕੱਢ ਦਿੱਤੀ।
" ਤੂੰ ਸਕੂਲ ਨਹੀ ਗਿਆ?"
"ਮੈਂ ਲਾਸਟ ਪੀਰਡ ਸਕਿਪ ਕੀਤਾ ਹੈ।" ਨਵੀ ਨੇ ਤਿੜ ਕੇ ਕਿਹਾ।
"ਕਿਉਂ"
"ਟੀਚਰ ਅੱਜ ਆਈ ਨਹੀ ਤੇ ਸਪਲਾਈ-ਟੀਚਰ ਮੈਨੂੰ ਪਸੰਦ ਨਹੀ।"
" ਤੂੰ ਟੀਚਰ ਕੋਲੋਂ ਪੜ੍ਹਨਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਪਸੰਦ ਕਰਨਾ ਹੈ?" ਮੈਂ ਗੁੱਸੇ ਤੇ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਮੇਰੇ ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਗੜ੍ਹਕਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹੋ ਵੀ ਕਿਵੇਂ ਸਕਦਾ ਸੀ।

" ਚਲ ਆ ਚਲੀਏ ਘਰ ਨੂੰ।"
" ਨਹੀਂ ਡੈਡ ਪਹਿਲਾਂ ਤੁਸੀਂ ਆਂਟੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਆਉ ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਆ ਕੇ ਲੈ ਜਾਇਉ।" ਇਤਨਾ ਕਹਿਕੇ ਉਹ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਮੇਰਾ ਉੱਤਰ ਉਡੀਕੇ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਕਾਰ ਤੋਰ ਲਈ ਪਰ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਹੋਣੀ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਕਾਂਬਾ ਛਿੜ ਗਿਆ। ਇਹ ਮੇਰਾ ਦੁਸ਼ਮਣ ਜ਼ਰੂਰ ਹੀ ਆਪਣੀ ਮੌਮ ਨੂੰ ਦਸੇਗਾ। ਗਿਣ-ਗਿਣ ਕੇ ਬਦਲੇ ਲਵੇਗਾ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਮੈਂ ਸਾਫ਼ ਹੀ ਮੁੱਕਰ ਜਾਵਾਂ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਸੌਂਹ ਖਾਣ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਕਰ ਲਿਆ। ਮੇਰਾ ਮੌਨ ਵੇਖਕੇ ਮਿਰਚ ਵੀ ਘਬਰਾ ਰਹੀ ਸੀ।
"ਹੁਣ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ?" ਮਿਰਚ ਬੋਲੀ।
"ਹੁਣਾਂ ਹੁਣ ਸੱਤਾਂ ਚੁਲ੍ਹਿਆਂ ਦੀ ਸੁਆਹ। ਮੇਰੇ ਤੇ ਅੱਗੇ ਹੀ ਮਾੜੇ ਦਿਨ ਚੱਲ ਰਹੇ ਹਨ। ਉੱਤੋਂ ਤੇਰਾ ਸਿਆਪਾ ਪੈ ਗਿਆ। ਨਾ ਅੱਜ ਤੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਮਿਲਣਾ ਸੀ? ਫਿਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਦੇ ਮਿਲ ਹੁੰਦਾ?" ਮੈਂ ਯਭਲੀਆਂ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ।
"ਨਾ ਮੇਰਾ ਕਿਉਂ ਸਿਆਪਾ ਹੋਵੇ, ਸਿਆਪਾ ਹੋਵੇ ਤੇਰਾ ਜਿਹੜਾ, ਵਿਆਹਾ ਵਰ੍ਹਿਆ ਦੂਜੀਆਂ ਤੀਵੀਆਂ ਨਾਲ ਤੁਰਿਆ ਫਿਰਦਾ ਹੈ।" ਮਿਰਚ ਨੇ ਵੀ ਪੱਲਾ ਝਾੜਦਿਆਂ ਕਿਹਾ। ਮੇਰੇ ਕੁਝ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਹ ਫਿਰ ਬੋਲ ਪਈ, "ਤੈਨੂੰ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ?ਹੁਣ ਕੀ ਕਰੇਂਗਾ, ਇਹ ਤੇ ਦੱਸਦੇ?"
"ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ ਜੋ ਕਰਨਾ ਹੈ ਉਹ ਤੇ ਮੇਰੀ ਜਨਾਨੀ ਹੀ ਕਰੇਗੀ।ਸ਼ਾਇਦ ਤੇਰੇ ਘਰ ਵੀ ਫੇਰਾ ਪਾਵੇ।"
"ਨਾ ਉਹ ਮੁਕਲਾਵੇ ਆਈ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਮੇਰੇ ਘਰ ਫੇਰਾ ਪਾਵੇਗੀ? ਖ਼ਬਰਦਾਰ ਜੇ ਮੇਰੇ ਘਰ ਉਸ ਪੈਰ ਵੀ ਪਾਇਆ।"
"ਨਾ ਤੂੰ ਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾਬੇ ਮਾਰਦੀ ਹੈਂ ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛ ਕੇ ਫੇਰਾ ਮਾਰਨਾ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਇਹ ਤੇ ਤੁਹਾਡੀ ਜ਼ਨਾਨੀਆਂ ਦੀ ਆਪਸੀ ਲੜਾਈ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਇਸ ਵਿਚ ਕੀ ਦੋਸ਼ ਹੈ?ਇਹ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗੇ।"
"ਪਤਾ ਕਿਵੇਂ ਨਾ ਲੱਗੇ ਉਹ ਤੇਰਾ ਜਣਿਆਂ ਜੋ ਦੇਖ ਕੇ ਗਿਆ ਹੈ।"
ਮੈਂ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਵਿਚ ਹੀ ਭਲਾਈ ਸਮਝੀ ਤੇ ਕਾਰ ਉਹਦੇ ਘਰ ਦੇ ਲਾਗੇ ਖਲਾਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਉਤਰ ਗਈ। ਉਹ ਫਿਲਪਾਈਨੀ ਮਿਰਚ ਵਾਂਗ ਕੌੜਾ-ਕੌੜਾ ਝਾਕਦੀ ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਪੈ ਗਈ। ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਪਰਸ ਕੱਢਿਆ ਤੇ ਚੈੱਕ ਕੀਤਾ । ਉਸ ਵਿਚ ਵੀਹ ਡਾਲਰ ਦਾ ਨੋਟ ਸੀ। ਚਲੋ ਅੱਜ ਨਵੀ ਨੂੰ ਮੈਕਡੋਨਲਡ ਦੇ ਲੈ ਕੇ ਚਲਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਉਹ ਕਹੇਗਾ ਲੈ ਦੇਵਾਂਗਾ।
ਨਵੀ ਆਪਣੀ ਆਦਤ ਦੇ ਉਲਟ ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਾਰ-ਪਾਰਕਿੰਗ ਵਿਚ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਰੋਜ਼ ਵਾਂਗ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਪਈ। ਉਹ ਚੁੱਪਚਾਪ ਕਾਰ ਵਿਚ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਅੱਜ ਨਾ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਮਿਊਜ਼ਿਕ ਲਾਇਆ ਤੇ ਨਾ ਸੈੱਲ ਮੰਗਿਆ। ਮੈਂ ਤੂਫਾਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪੱਸਰੀ ਸ਼ਾਤੀ ਨੂੰ ਤੋੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।
"ਹੋਮ-ਵਰਕ ਮਿਲਿਆ?" ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ। ਉਸਨੇ ਕੋਈ ਜੁਆਬ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਦੁਬਾਰਾ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਬੋਲਿਆ, "ਵੱਟ ਅਬਾਊਟ ਯੁਅਰ ਹੋਮ-ਵਰਕ?" ਕਹਿ ਕੇ ਨਵੀ ਹੱਸ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਮਾਮੂਲੀ ਜਿਹਾ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹੋਕੇ ਕਿਹਾ, " ਚੱਲ ਆਪਾਂ ਅੱਜ ਮੈਕਡੋਨਲਡ ਦੇ ਚਲਦੇ ਹਾਂ।"
"ਨਹੀਂ ਡੈਡ ਮੈਕਡੋਨਲਡ ਦੇ ਨਹੀ।"
" ਦੇਖ ਜੋ ਤੂੰ ਦੇਖਿਆ ਹੈ ਇਹ ਕੋਈ ਸੱਚ ਨਹੀਂ। ਉਹ ਸਿਰਫ ਮੇਰੀ ਫਰੈਂਡ ਹੈ।"
"ਤੇਰੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਹੈ ਪਰ ਮੇਰੇ ਲਈ ਤਾਂ ਉਹ ਟਰੰਫ-ਕਾਰਡ ਹੈ।"
ਮੈਂ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਹਾ, " ਚੱਲ ਤੇਰੇ ਟਰੰਫ-ਕਾਰਡ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਵਿਚ ਹੀ ਅੱਜ ਮੈਕਡੋਨਲਡ ਦੇ ਚਲਦੇ ਹਾਂ।"
"ਨਹੀਂ ਡੈਡ ਮੈਕਡੋਨਲਡ ਦੇ ਨਹੀਂ। ਕੈਨ ਆਈ ਹੈਵ ਏ ਬੌਟਲ ਔਫ ਲਿਕਰ ਟੂਡੇ?" ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਮਿਰਚ ਘੁਸੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਤਰੋ-ਤਾਜ਼ਾ ਖ਼ਬਰ ਨੇ ਅਜੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਜੇ ਘਰ ਵਿਚ ਇਹ ਬਰੇਕਿੰਗ ਨਿਊਜ਼ ਪਹੁੰਚ ਗਈ, ਮੇਰਾ ਕੀ ਬਣੇਗਾ? ਇਸ ਉਮਰ ਵਿਚ ਤੇ ਮੇਰਾ ਗੋਸ਼ਤ ਵੀ ਨਹੀਂ ਵਿਕਣਾ। ਮੇਰਾ ਦੁਸ਼ਮਣ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬੈਠਾ ਹੁਣ ਟੂਪੈਕ ਦੀ ਕੈਸਿਟ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹੇ ਰੱਬ ਸਚਿਆ ਮੈਨੂੰ ਬਚਾ ਲੈ। ਤੂੰ ਤੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਕੰਧਾਰੀ ਦੇ ਪੱਥਰ ਨੂੰ ਵੀ ਰੋਕ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਤੇਰੇ ਹੁਕਮ ਬਗੈਰ ਤਾਂ ਪੱਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹਿਲ ਸਕਦਾ ਫਿਰ ਇਹ ਮਿਰਚ ਕਿੱਥੋਂ ਆ ਕੇ ਪਸਰ ਗਈ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਹਰ ਹਫ਼ਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਸਮੇਤ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਤੇਰੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ ਹਾਜ਼ਰੀ ਲਵਾਉਂਦਾ ਹਾਂ। ਗੁਰੂ-ਘਰ ਚੜ੍ਹਾਏ ਡਾਲਰਾਂ ਦੀਆਂ ਰਸੀਦਾਂ ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਟੈਕਸ-ਡਿਡਕਸ਼ਨ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਪਾਈਆਂ, ਅਸਲ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਚੰਗਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ। ਫਿਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਕੀ ਭੁੱਲ ਹੋ ਗਈ ਮੇਰੇ ਸਤਿਗੁਰੂ।
ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਭੁੱਲ ਯਾਦ ਆਈ। ਮੈਂ ਚੁੱਪ ਹੀ ਰਿਹਾ। ਹੁਣ ਬਾਬਾ ਜੀ ਉਹ ਗੱਲ ਤਾਂ ਮਹੀਨਿਆਂ ਪੁਰਾਣੀ ਹੈ। ਬਾਬਾ ਜੀ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਮੈਂ ਕਈ ਗੱਲਾਂ ਬਾਰੇ ਘੇਸ ਮਾਰ ਲਈ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਬਾਬਾ ਜੀ ਤਾਂ ਜਾਣੀ ਜਾਣ ਹਨ। ਵੈਸੇ ਉਹਦੇ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਬਹੁਤਾ ਕਸੂਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਗੁਰਦੁਆਰਿਉਂ ਲੰਗਰ ਛਕ ਕੇ ਆਏ ਸੀ। ਅਨਜਾਣ-ਪੁਣੇ ਵਿਚ ਹੀ ਗ਼ਲਤੀ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਘਰ ਆਏ ਮਹਿਮਾਨ ਨਾਲ ਮੈਂ ਪੈਗ ਸਾਂਝਾ ਕਰ ਲਿਆ। ਪੌਣਾ ਗਲਾਸ ਪੀਕੇ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਭੁੱਲ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਫਿਰ ਵੀ ਮੈਂ ਜੱਕੋ-ਤੱਕੀ ਵਿਚ ਹੀ ਗਲਾਸ ਖ਼ਾਲੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਇਸ ਇੱਕ ਗ਼ਲਤੀ ਦੀ ਇਤਨੀ ਵੱਡੀ ਸਜ਼ਾ...ਜੇ ਇਹੀ ਤੇਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਨਰਾਜ਼ ਹਾਂ। ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਖ਼ਿਆਲ ਆਇਆ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਤੇ ਫਿਰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਉਦੋਂ ਵੀ...ਇਹ ਤੇ ਲੜੀ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ।
ਮੇਰੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਨੂੰ ਤੋੜਦਿਆਂ ਨਵੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਡੈਡ, ਟਰਨ ਰਾਈਟ।" ਮੈਂ ਉਸਦਾ ਮਤਲਬ ਸਮਝ ਗਿਆ। "ਪਰ ਜੇ ਤੇਰੀ ਮੌਮ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਛੁੱਟੀ ਹੋ ਜਾਣੀ ਹੈ।"
" ਆਈ ਡੋਂਟ ਕੇਅਰ ਬੀ ਬਰੇਵ ਡੈਡ, ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਲਗਦਾ। ਨਾਲੇ ਜੇ ਪਤਾ ਲੱਗ ਵੀ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਤੂੰ ਸੰਭਾਲ ਲੈਣਾ ਹੈ। ਪਰ ਜੇ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਵੀ ਪਵੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛ ਕੇ ਕਰੀਂ। ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਮੌਮ ਨੂੰ ਚੀਟ ਵੀ ਕਰੇਂ ਤੇ ਹਾਰਡ ਟਾਈਮ ਵੀ ਦੇਵੇਂ। ਮੇਰੀ ਮੌਮ ਤਾਂ ਅਫੈਨੀ ਸ਼ਕੂਰ ਵਰਗੀ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੋਚਣ ਦੇ ਢੰਗ ਅਲੱਗ ਹਨ।"
"ਮੈਂ ਪੁੱਛਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਅਫੈਨੀ ਸ਼ਕੂਰ ਕੌਣ ਹੈ। ਪਰ ਫਿਰ ਸੋਚਿਆ ਨਵੀ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਹੀ ਕਹਾਣੀ ਨਾ ਪਾ ਬੈਠੇ। ਮੈਂ ਕਾਰ ਪਾਰਕ ਕਰ ਲਈ। ਮੈਂ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਲਿਕਰ ਲੈਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਨਵੀ ਨਾਲ ਕੋਈ ਡੀਲ ਕਰ ਲਵਾਂ। ਇਹ ਨਾ ਹੋਵੇ,ਉਧਰੋਂ ਇਹ ਪੀ ਲਵੇ ਘਰ ਵਿਚ ਪੈਜੇ ਰੌਲਾ ਤੇ ਮਿਰਚ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਲਿਕਰ ਸਕੈਂਡਲ ਵੀ ਤੂਲ ਫੜ ਜਾਵੇ।
"ਦੇਖ ਨਵੀ ਉਹ ਆਂਟੀ ਮੇਰੀ ਦੋਸਤ ਹੈ। ਕੋਈ ਗਰਲ-ਫਰੈਂਡ ਨਹੀ। ਤੂੰ ਤੇ ਜਾਣਦਾ ਹੈਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਕਲਚਰ ਵਿਚ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਡਾਇਜੈਸਟ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ। ਤੇਰੀ ਮੌਮ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕਿਤਨਾ ਵੀ ਸਮਝਾਵਾਂ ਕਿ ਉਸ ਆਂਟੀ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਚੱਕਰ ਨਹੀਂ ਉਹ ਇਤਬਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗੀ। ਸਗੋਂ ਮੈਨੂੰ ਕਹੇਗੀ ਕਿ ਜੇ ਤੇਰਾ ਕੋਈ ਚੱਕਰ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਕੋਲੋਂ ਰੱਖੜੀ ਬੰਨ੍ਹਵਾ ਲੈ। ਹੁਣ ਤੂੰ ਹੀ ਦੱਸ ਇਹ ਕੋਈ ਚੰਗੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਉਸਨੂੰ ਭੈਣ ਕਹਾਂ? ਚਲ ਜੇ ਮੈਂ ਝੂਠੀ-ਮੂਠੀ ਮੰਨ ਵੀ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਮੌਮ ਨੇ ਫਿਰ ਵੀ ਇਤਬਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਉਸ ਨਾਲ ਤੇਰੀਆਂ ਪਰੋਬਲਮਜ਼ ਹੀ ਡਿਸਕਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਸਿਆਣੀ ਹੈ।"
"ਡੈਡ ਯੂ ਆਰ ਸਟੂਪਿਡ, ਤੂੰ ਮੇਰੀਆਂ ਪਰੋਬਲਮਜ਼ ਕਿਸੇ ਬਾਹਰੀ ਔਰਤ ਨਾਲ ਕਿਉਂ ਡਿਸਕਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ? ਆਈ ਡੋਂਟ ਲਾਈਕ ਇਟ। ਚੱਲ ਦੂਸਰੀ ਗੱਲ ਮੈਂ ਅੰਡਰਸਟੈਂਡ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੇਰੀ ਕੋਈ ਦੋਸਤ ਮੌਮ ਨੂੰ ਮਨਜ਼ੂਰ ਨਹੀਂ ਮੌਮ ਵੀ ਗ਼ਲਤ ਹੈ ਪਰ ਤੂੰ ਕਾਰ ਵਿਚ ਲੁਕ ਕੇ ਕਿਉਂ ਬੈਠਾ ਸੀ? ਆਈ ਥਿੰਕ ਯੂ ਆਰ ਚੀਟਿੰਗ ਔਨ ਮੌਮ। ਜੇ ਤੇਰਾ ਹਰਟ ਸਾਫ਼ ਹੈ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਡਰ ਕਿਉਂ ਲਗਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਘਬਰਾਹਟ ਕਿਉਂ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ?"
"ਦਿਸ ਇਜ਼ ਓਨਲੀ ਡਿਊ ਟੂ ਅਡਜਸਟਮੈਂਟ।" ਮੈਂ ਹੌਲੀ ਦੇਣੀ ਕਿਹਾ।
"ਨਹੀਂ ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਤੇਰੀ ਆਪਣੀ ਸੋਚੀ ਕਨਫੈਸ਼ਨ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਸ਼ੂਗਰ-ਕੋਟਿਡ। ਲੈਟਸ ਗੋ ਇੰਨਸਾਈਡ।" ਨਵੀ ਨੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਡੀਲ ਨੂੰ ਅੰਤਮ ਛੋਹ ਦੇਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਾਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਤੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਉਸਦੇ ਮਗਰ ਹੀ ਉਤਰਨਾ ਪਿਆ। ਕਾਰ ਲੌਕ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਥੋੜਾ ਉਲਾਂਭੇ ਨਾਲ ਖਸਿਆਨਾ ਜਿਹਾ ਕਿਹਾ,"ਦਿਸ ਇਜ਼ ਇਮੋਸ਼ਨਲ ਬਲੈਕ-ਮੇਲਿੰਗ।"

*****

ਚਲਦਾ