Thursday, September 1, 2011

ਕੁਲਜੀਤ ਮਾਨ - ਡਰਨੇ ਦੀ ਮੌਤ - ਕਹਾਣੀ – ਭਾਗ ਪਹਿਲਾ

ਡਰਨੇ ਦੀ ਮੌਤ
ਕਹਾਣੀ

ਭਾਗ ਪਹਿਲਾ
ਮੈਂ ਕੀ ਕਿਹਾ ਸੀ ਤੈਨੂੰ, ਉਹ ਦੇਖ ਮੇਰਾ ਸਹਿਜ਼ਾਦਾ?" ਮੈਂ ਨਾਲ਼ ਵਾਲੀ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠੀ ਸੋਹਣੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਐਡੀਟੋਰੀਅਮ ਦੀ ਸਟੇ ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਮੈਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਥੱਲੇ ਦੁੱਧ ਚਿੱਟਾ ਘੋੜਾ ਹੋਵੇ, ਸਿਰ ਤੇ ਮੁਕਟ, ਪੈਰਾਂ ਵਿਚ ਸੁਨਿਹਰੀ ਖੁੱਸੇ ਤੇ ਗਲ਼ ਵਿਚ ਟਾਈਇਹ ਵੀ ਚੰਗਾ ਹੋਇਆ, ਇਸਨੇ ਸਵੇਰੇ ਉੱਠ ਕੇ ਸ਼ੇਵ ਕੀਤੀ ਹੈਸਰੀਰ ਤੇ ਵੇਖ ਇਹਦਾ ਜਿਵੇਂ ਰਿਤਿਕ ਹੋਵੇ।" ਮੈਂ ਸੋਹਣੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਫਿਰ ਕਿਹਾ। " ਚੰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਜੇ ਮੇਰੇ ਆਖੇ ਲੱਗਕੇ ਇਹ ਨਾਭੀ ਪੱਗ ਵੀ ਬੰਨ੍ਹ ਲੈਂਦਾ ਕਿਤਨੀ ਫੱਬਣੀ ਸੀ ਇਸਨੂੰ ਤੋਤੇ ਰੰਗੀ ਟਾਈ ਤੇ ਸੁਨਿਹਰੀ ਖੁੱਸਿਆਂ ਨਾਲ।" ਮੈਂ ਕੁੜੀ ਵੱਲ ਝਾਕਿਆ ਉਹ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀਉਹ ਕਿਸੇ ਸਾਧ ਵਾਂਗ ਸਟੇ ਵੱਲ ਹੀ ਸਾਧੀ ਹੋਈ ਸੀ
"
ਤੇ ਹੁਣ ਆ ਰਹੇ ਹਨ ਅੱਜ ਦੇ ਹੀਰੋ ਮਿਸਟਰ ਰੰਧਾਵਾਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ 'ਚ ਟੌਪ ਕੀਤਾ ਹੈ।" ਇਹ ਵੀ ਚੰਗਾ ਹੋਇਆ ਸਟੇ ਤੋਂ ਇਸਦਾ ਸਿਰਫ਼ ਲਾਸਟ ਨਾਮ ਬੋਲਿਆ ਗਿਆਮੈਨੂੰ ਲੱਗਾ ਇਹ ਸੁਆਗਤੀ ਲਫ਼ਜ਼ ਮੇਰੇ ਲਈ ਹਨ
"
ਹਾਂ ਤੇ ਦੋਸਤੋ ਡਿਗਰੀ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੋਰ ਵੀ ਸਾਂਝੀ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਕਿ ਮਿਸਟਰ ਰੰਧਾਵਾ ਨੂੰ ਜੌਬ ਆਫਰਜ਼ ਦੀਆਂ ਸੱਤ ਪਰਪੋਲਜ਼ ਆਲਰੈਡੀ ਆ ਚੁੱਕੀਆਂ ਹਨਹੁਣ ਫੈਸਲਾ ਮਿਸਟਰ ਰੰਧਾਵਾ ਦੇ ਹੱਥ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸ ਕੰਪਨੀ ਨੂੰ ਇਹ ਮਾਣ ਬਖ਼ਸ਼ਦੇ ਹਨਬਹੁਤ ਹੀ ਮਟਕ ਨਾਲ ਚੱਲ ਰਹੇ ਮਿਸਟਰ ਰੰਧਾਵਾ ਸਟੇ ਤੋਂ ਹਾਲ ਵਿਚ ਕੁਝ ਲੱਭ ਰਹੇ ਹਨਇਹ ਕੋਈ ਲਗਜ਼ਰੀ ਕਾਰ ਨਹੀਂ ਲੱਭ ਰਹੇਲਗਜ਼ਰੀ ਕਾਰ ਤਾਂ ਸਗੋਂ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭ ਰਹੀ ਹੋਵੇਗੀਲਗਦਾ ਹੈ ਇਹਨਾਂ ਨੇ ਲੱਭ ਹੀ ਲਿਆ ਹੈਇਹਨਾਂ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਦੱਸ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਸੰਪੂਰਨ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਮੈਂ ਸਾਫ਼ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦੇਇਹ ਕੋਈ ਬੁਝਾਰਤ ਨਹੀਂਇਹ ਆਪਣੇ ਡੈਡ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਆਈ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਰਹੇ ਹਨਹੁਣ ਇਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਡੈਡ ਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਬੈਠੀ ਆਪਣੀ ਮੌਮ ਵੱਲ ਹੱਥ ਹਿਲਾਇਆ ਹੈ ਤੇ ਅੱਗੋਂ ਡੈਡ ਨੇ ਵੀ"
"
ਕੀ ਕਰਦੇ ਹੋ ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ, ਕਿਸਨੂੰ ਹੱਥ ਹਿਲਾ ਰਹੇ ਹੋ?" ਮਨੂ ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ ਲੈਕੇ ਮੇਰੇ ਬੈੱਡ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀਸਵੇਰੇ ਉਠਦਿਆਂ ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਲੋੜ ਵੀ ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਹਿਰ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀਮੈਂ ਉੱਭੜਵਾਹੇ ਉਠਿਆਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ ਫੜ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਚੇਤਾ ਆਇਆ ਕਿ ਇਹ ਤੇ ਕੋਈ ਸੁਪਨਾ ਸੀਮਿਸਟਰ ਰੰਧਾਵਾ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਟੂਪੈਕ ਦਾ ਮਿਊਜ਼ਿਕ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਸੀਹੁਣ ਵੀ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਸਾਂ ਸਾਂ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀਰਲਗੱਡ ਹੋਈਆਂ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉੱਘੜ ਰਹੀ ਸੀ
"
ਇਹ ਅੱਜ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਨਹੀਂ ਗਿਆ?"
"
ਨਹੀਂ ਅੱਜ ਇਸਦਾ ਲੇਟ ਸਟਾਰਟ ਹੈਮੇਰਾ ਤੇ ਅੱਜ ਸਟੌਮਿਕ ਅਪਸੈੱਟ ਹੈ ਤਾਹੀਏਂ ਮੈਂ ਕੰਮ ਤੇ ਨਹੀਂ ਗਈ ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਕਿਹੜਾ ਸੁਪਨਾ ਵੇਖ ਰਹੇ ਸੀ?" ਮੈਂ ਮੁਸਕਰਾ ਪਿਆਮੇਰੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਨੂੰ ਮਨੂ ਨੇ ਸੁਆਲੀਆ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਨਿਹਾਰਿਆ
"
ਮੈਂ ਸਾਰਾ ਸੁਪਨਾ ਲੂਣ ਮਿਰਚ ਲਾ ਕੇ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤਾ
"
ਤੁਸੀਂ ਅਜੇ ਤੌਖਲਿਆਂ ਵਿਚ ਹੀ ਰਹੋ ਤਾਂ ਚੰਗਾ, ਐਵੇਂ ਬਾਦ ਵਿਚ ਤੁਹਾਡਾ ਦਿਲ ਕਰੈਕ ਨਾ ਜਾਵੇ।"
"
ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਕੋਈ ਡਰ ਨਹੀਂ।"
"
ਕਿਉਂ ਐਡਾ ਕੀ ਇਹਨੇ ਹਦਵਾਣੇ ਵਿਚ ਤੀਰ ਮਾਰ ਦਿੱਤੈ?"
"
ਇਹ ਤੀਰ ਇਹਨੇ ਨਹੀਂ ਮਾਰਿਆ, ਨਾ ਹੀ ਮੈਂ ਮਾਰਿਆਬਸ ਇਹ ਸਮਝ ਲੈ ਕਿ ਇਹ ਤੀਰ ਕਿਸਮਤ ਨੇ ਹੀ ਚਲਾਇਆਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਨਾ ਸਮਾਂ, ਭੂਤ ਜਾਂ ਭਵਿੱਖ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾਸਮਾਂ ਸਿਰਫ ਸਮਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਸਮੇਂ ਦੇ ਵਿਚ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹੋ, ਉਦੋਂ ਹੀ ਸਮਾਂ ਭੂਤ ਤੇ ਭਵਿੱਖ ਵਿਚ ਵੰਡਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈਜਿਹੜੀ ਕੱਲ ਤੂੰ ਦਾਲ ਬਣਾਈ ਸੀ ਨਾ ਉਹਦੇ ਵਿਚ ਮਿਰਚਾਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਸੁਆਦ ਸੀ।"
"
ਮੈਨੂੰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਭੌਚਕਾ ਜਿਹਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਦਿਮਾਗ ਹਿੱਲ ਗਿਆ ਹੈਇਹ ਭੂਤ, ਭਵਿਖ ਵਿਚ ਦਾਲ ਕਿਥੋਂ ਆ ਗਈ? ਉਹ ਤੇ ਅਜੇ ਵੀ ਰਿਜ ਵਿਚ ਪਈ ਹੈਤੇ ਨਾਲੇ ਇਹ ਉਮਰ ਹੁਣ ਮਿਰਚਾਂ ਖਾਣ ਵਾਲੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀਹੁਣ ਤਾਂ ਦਾਲ ਵੇਖ ਕੇ ਹੀ ਛਾਲਾਂ ਮਾਰ ਲਿਆ ਕਰੋਨਾਲੇ ਦਾਲ ਖ਼ੁਸ਼ ਨਾਲੇ ਤੁਸੀਂ।"
"
ਮੈਂ ਦਾਲ ਦੀ ਗੱਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ, ਮੈਂ ਤੇ ਉਸ ਵਿਚ ਪਈ ਜਾਂ ਪਾਈ ਮਿਰਚ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਹਾਂਕਦੇ ਕਦੇ ਤਾਂ ਤੂੰ ਕਮਾਲ ਕਰਦੀਂ ਹੈਂ।"
"
ਚਲੋ ਤੁਸੀਂ ਸੋਚੋ ਮਿਰਚ ਬਾਰੇ ਤੇ ਮੈਂ ਜਾਕੇ ਬਰੇਕ ਫਾਸਟ ਬਣਾਵਾਂਹਾਂ ਇੱਕ ਗੱਲ ਹੋਰ ਵੀ ਕਹਿੰਦੀ ਜਾਵਾਂਮਿਰਚ ਦਾਲ ਵਿਚ ਹੀ ਪਈ ਰਹੇ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਹੈਨਿਰੀ ਮਿਰਚ ਤਾਂ ਕਲੇਜਾ ਲੂਹ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।" ਇਤਨਾ ਕਹਿਕੇ ਮਨੂ ਨੇ ਖ਼ਾਲੀ ਕੱਪ ਚੁੱਕੇ ਤੇ ਕਮਰਿਉਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਈਉਹਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਦ ਮੈਂ ਮਿਰਚ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਪਿਆਜੇ ਮਿਰਚ ਨਾ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਕੀ ਨਵੀ ਨੇ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਜਾਣਾ ਸੀ? ਸ਼ਾਇਦ ਨਹੀਂਮੈਂ ਤਾਂ ਡੰਡੇ ਮਾਰ ਮਾਰ ਇਸਨੂੰ ਪਸ਼ੂ ਹੀ ਬਣਾ ਦੇਣਾ ਸੀ ਨਵੀ ਦੇ ਸਮੇਂ ਨੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਮਿੱਥ ਲਿਆ ਸੀਲਤੀ ਕਿੱਥੇ ਹੋਈ ਸੀਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਲਤੀ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਪੁੰਗਰਦੀ ਆ ਰਹੀ ਹੈਇਸਨੂੰ ਬੀਜਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂਮੇਰੇ ਖ਼ੂਨ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਬਾਪ ਰਚਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈਉਸਨੂੰ ਤੇ ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾਹਾਂ, ਪਰ ਉਸਦੇ ਚਲੇ ਆ ਰਹੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਵਗਦੇ ਖ਼ੂਨ ਦਾ ਨਵੀ ਵਿਚ ਪ੍ਰਵਾਹ ਕਰਨਾ ਜਾਇਜ਼ ਨਹੀਂਮੈਂ ਬਥੇਰਾ ਸਬਰ ਕੀਤਾਲਹੂ ਦੀਆਂ ਸੁਨਾਮੀਆਂ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਮਾਰੇ ਪਰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੀ ਕਦੇ ਬੇਮੁਹਾਰੇ ਮੁਹਾਣ, ਦਿਸ਼ਾ ਬਦਲਦੇ ਹਨ? ਇਸ ਮੁਹਾਣ ਨੂੰ ਡਰ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਡਰ ਮੈਨੂੰ ਰੱਬ ਨੇ ਮੁਫ਼ਤ ਵਿਚ ਬਖ਼ਸ਼ ਦਿੱਤਾ'ਚੰਗਾ ਡੈਡ' ਬਣਨਾ ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਸੀ ਪਰ ਮਿੱਥਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਮਿੱਥਣ ਤੋਂ ਬਗੈਰ ਕਿੱਥੇ ਮੁਕਤੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ? ਕਿਤਨੀ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਖੇਡ ਸੀ ਅੱਜ ਵੀ ਜਦੋਂ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਝੁਣਝੁਣੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈਕਈ ਵਾਰ ਵਕਾਰ ਵਿਨਾਸ਼ ਵਿਚੋਂ ਵੀ ਮੁਕਤੀ ਪਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਛੋਟੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਜਦੋਂ ਡੱਗੀ ਵਾਲੇ ਲੱਧੇ ਨੇ ਮੇਰੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਲਾਈ ਸੀ ਤਾਂ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਵੇਖਕੇ ਮੇਰਾ ਮੂਤ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣ ਜੇ ਨਵੀ ਵੀ ਸਿਆਣਪ ਤੋਂ ਕੰਮ ਨਾ ਲੈਂਦਾ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਕੀ ਹੁੰਦਾ?ਇਹ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਇਹ ਨਵੀ ਦੀ ਸਿਆਣਪ ਸੀ ਜਾਂ ਮਨੂ ਦੀਕੀ ਇਸ ਉਮਰ ਵਿਚ ਪੈਂਟ ਵਿਚ ਮੂਤਦਾ ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ? ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਬਚ ਗਿਆ ਹਾਂਨਵੀ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤਰ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਦੋਸਤ ਬਣਦਾ ਬਣਦਾ ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਪਿਤਾ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈਮੈਂ ਉਸਦੀ ਸ਼ਰਨ ਕਬੂਲ ਕਰ ਲਈ ਹੈ
ਭੂਤ ਲੰਘੇ, ਵਰਤਮਾਨ ਰਹੇ ਜਾਂ ਭਵਿੱਖ ਆਵੇ 'ਡਰਨਾ' ਤਾਂ ਅਡੋਲ ਆਪਣੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਖੜ੍ਹਾ, ਹਰ ਆ ਰਹੀ ਰੁੱਤ ਨੂੰ ਉਡੀਕਦਾ ਹੈਡਰਨੇ ਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਤੇ ਨਾ ਉਹ ਆਪ ਬਣਦਾ ਹੈਨਾ ਉਹ ਵਧਦਾ ਹੈ,ਨਾ ਘਟਦਾ ਹੈ, ਹਾਂ ਤੇਜ਼ ਹਨੇਰੀ ਨਾਲ ਡਿੱਗ ਜ਼ਰੂਰ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਸਮੇਂ ਦਾ ਹੁਕਮਰਾਨ ਉਸ ਡਿੱਗੇ ਨੂੰ ਫਿਰ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰਕੇ ਹੋਰ ਡੂੰਘਾ ਗੱਡ ਦਿੰਦਾ ਹੈਕਦੇ ਉੱਥੇ ਹੀ ਤੇ ਕਦੇ ਥੋੜਾ ਸਰਕਾ ਕੇ, ਪਰ ਡਰਨਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਖੇਤਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੀ ਹੈ
ਸੱਤ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਮੋਹਲੇਧਾਰ ਵਰਖਾ ਨੇ ਅੱਤ ਹੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਧੜੱਮ ਕਰਕੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ ਸੀਪਰਾਲੀ ਤੇ ਕੱਖਾਂ ਕਾਨਿਆਂ ਨੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਰਲ ਮਿਲ ਕੇ ਮੇਰੇ ਹੱਡ ਨੰਗੇ ਕਰ ਦਿੱਤੇਸਿਲ੍ਹੇ ਮੌਸਮ ਨੇ ਗਰਮੀ ਦੀ ਤਪਸ਼ ਘਟਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਪਰ ਹੁਸੜ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਸੀ ਇਹਦੇ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਗਰਮੀ ਹੀ ਚੰਗੀ ਸੀਹਰ ਕੋਈ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਸਿਵਾਏ ਮੇਰੇਮੈਨੂੰ ਡਿੱਗੇ ਪਏ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ, ਜਨੌਰਾਂ ਨੇ ਕਾਵਾਂ-ਰੌਲੀ ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀਕਾਵਾਂ-ਰੌਲੀ ਮੇਰੇ ਵਲੋਂ ਵੀ ਸੁਣੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਦਿਸ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਸੀਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਵੀ ਇਹ ਸ਼ੋਰ ਵਧਿਆ ਕਿ ਵਧਿਆ ਪਰ ਇਹ ਮੇਰਾ ਵਹਿਮ ਹੀ ਸੀਉਹਨਾਂ ਭਾਣੇ ਮੈਂ ਬੜੀ ਵੱਡੀ ਤੋਪ ਸੀ ਇਹਨਾਂ ਜਨੌਰਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝ ਹੀ ਕਿਤਨੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ? ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਈ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਸ਼ੋਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਭਲੇਮਾਣਸੀ ਨਾਲ ਜਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਖੁੱਲ੍ਹ ਹੈ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਵੀ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਮੇਰੀ ਨਾਮਰਦੀ ਨੇ ਇਸ ਸ਼ੋਰ ਨੂੰ,ਮਹਿੰਗੇ ਭਾਅ ਖਰੀਦ ਲਿਆ ਸੀਡਰਨੇ ਵਾਲੀ ਸਕੀਮ ਵੀ ਮੁੱਦਤਾਂ ਤੋਂ ਚੱਲੀ ਆ ਰਹੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸ ਫੁੰਕਾਰ ਨੇ ਬਣਾਈ ਸੀ
ਸੱਤ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿਲੀ ਸੂਚਨਾ ਅੱਜ ਵੀ ਰੋਂਗਟੇ ਖੜੇ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈਸਾਰਾ ਦਿਨ ਦਿਮਾਗ ਤਪਿਆ ਰਿਹਾ ਸੀਖੋਪੜੀ ਖੁਰਚ ਖੁਰਚ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਸ਼ੋਰ ਅਸਲ ਵਿਚ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿਹਨੂੰ ਹਨ
"
ਜੀ ਉਹ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆਮੈਂ ਜਾਨੀ ਆ ਬਾਹਰ ਵੱਡੇ ਪੰਮੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਕਰੋ ਗੱਲ।" ਇਹ ਕਹਿਕੇ ਮਾਂ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈਰੋਂਦਿਆਂ ਰੋਂਦਿਆਂ ਉਹਦੀ ਘਿੱਗੀ ਬੱਝ ਗਈ
"
ਵੱਟ ਏ ਰਿਦਮ" ਮੈਂ ਕਹਿਕੇ ਹੱਸ ਪਿਆਮੇਰੇ ਹਾਸੇ ਵਿਚ ਵੀ ਅੱਥਰੂ ਸਨਕੜਾਕੇ ਦੇ ਸਿੱਲ੍ਹੇਪਨ ਨੇ ਸਾਡੀ ਮੱਤ ਮਾਰ ਲਈ ਸੀਇਸੇ ਸਿੱਲ੍ਹੇਪਨ ਵਿਚ ਹੀ ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਸਾਂ, ਸਮੇਤ ਹਾਸੇ ਦੇਪਰ ਹੁਣ ਤੇ ਹੱਦ ਹੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀਮਹੀਨੇ ਵਿਚ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਮੁੰਡਾ ਸਸਪੈਂਡ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀਦੋ ਵਾਰ ਕੁੱਟ ਖਾ ਕੇ ਆਇਆ ਸੀ ਤੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਕੁੱਟਕੇਕੁੱਟਿਆ ਉਸਨੇ ਵੀਰਵਾਰ ਸੀ ਜਿਸ ਦਿਨ ਉਸਨੇ ਘਰ ਦੀ ਕੱਢੀ ਦਾਰੂ ਵੀ ਪੀਤੀ ਸੀਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੌਣ ਲਿਆਇਆ ਪਰ ਇਹ ਚਾਰ ਜਣੇ ਮਾਸੂਮ ਸਨਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਹੜਾ ਜਿੰਨ ਦੇ ਗਿਆ ਪਰ ਇਹਨਾਂ ਪਿਉ ਦੇ ਪੁੱਤਾਂ ਨੇ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਦਾ ਆਪਣਾ ਅਧਿਕਾਰ ਵਰਤਦਿਆਂ ਉਸ ਜਿੰਨ ਦਾ ਨਾਮ ਨਹੀਂ ਦਸਿਆ
ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਦੇ ਸੱਦੇ ਤੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸਕੂਲ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਗੁਰਦਾਸ ਮਾਨ ਦਾ ਗਾਣਾ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਸੀਗਾਣੇ ਦੀ ਲੈਅ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪੈ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਕੋਈ ਬੂਟ ਪਾਲਿਸ਼ਾਂ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਸੀਬੂਟ ਪਾਲਿਸ਼ਾਂ ਨੇ ਮੇਰੀ ਬਿਰਤੀ ਬਚਪਨ ਨਾਲ ਜੋੜ ਦਿੱਤੀਸਾਡਾ ਸਕੂਲ ਨੌ ਵਜੇ ਲਗਦਾ ਸੀ ਤੇ ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਬਾਪੂ ਦੇ ਮੋਟਰ ਸਾਇਕਲ ਤੇ ਗਿੱਲਾ ਕੱਪੜਾ ਫੇਰਦਾ ਤੇ ਫਿਰ ਵੱਡੇ ਭਾਊ ਦੇ ਤੇ ਬਾਪੂ ਦੇ ਬੂਟ ਲਿਸ਼ਕਾਉਂਦਾਉਹਦੋਂ ਧੰਨਵਾਦ ਕਹਿਣ ਦਾ ਰਿਵਾਜ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਜੇ ਕਿਤੇ ਬੂਟ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾ ਲਿਸ਼ਕਦੇ ਤਾਂ ਛਿਤਰੌਲ ਜਰੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸੀਛਿੱਤਰਾਂ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ਸਿਰਫ ਮੈਂ ਇਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਛਿੱਤਰ ਪੈਣ ਵੇਲੇ ਉਹਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਬਾਹਰ ਨਾ ਜਾਵੇ ਤੇ ਫੇਰ ਇਹ ਝਾਕਾ ਵੀ ਲੱਥ ਗਿਆਬੰਦਾ ਕਿਤਨਾ ਕੁ ਚਿਰ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਬੇਵਕੂਫ਼ ਬਣਾ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਨਾਲੇ ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਬਿਗਾਨੇ ਕੋਲੋਂ ਖਾਂਦਾ ਸੀ ਫਿਰ ਇਹਦਾ ਵੀ ਹੱਲ ਲੱਭ ਪਿਆਮੈਂ ਇਹ ਰਾਜ਼ ਆਪਣੇ ਆੜੀ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕੀਤਾਉਹਨੇ ਜਿਹੜੀ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਉਹ ਬੜੀ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਸੀ ਪਰ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਹਰਜ ਵੀ ਕੀ ਹੈ? ਮੈਂ ਰਾਤ ਹੀ ਮੋਮਜਾਮੀ ਦਰੀ ਥੱਲੇ ਰੱਖ ਲਈ ਸਵੇਰੇ ਕੁੱਕੜ ਬਾਂਗ ਨਾਲ ਹੀ ਮੈਂ ਉੱਠ ਪਿਆਦਾਣਾ ਵੱਟ ਕੇ ਚਾਹ ਨਾਲ ਅੰਦਰ ਸੁੱਟਿਆ ਤੇ ਬੂਟ ਪਾਲਿਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆਬਾਪੂ ਦੇ ਬੂਟ ਮੈਂ ਜਾਣ ਕੇ ਕਾਲੇ ਤੋਂ ਲਾਖੇ ਕਰ ਦਿੱਤੇਬਾਪੂ ਨਾਲ ਕੋਈ ਨਿੱਜੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਥੋੜਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਤੇ ਤਰਬਾ ਹੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀਮੋਟਰ ਸਾਇਕਲ ਨੂੰ ਮੈਂ ਜਾਣਕੇ ਗੰਦੇ ਕਪੜੇ ਨਾਲ ਹੋਰ ਵੀ ਲਿਸ਼ਕਾ ਦਿੱਤਾਬੱਸ ਜੀ ਛਿੱਤਰ ਖਾਣ ਦਾ ਸੁਆਦ ਆ ਗਿਆਮੈਨੂੰ ਤੇ ਸਗੋਂ ਹਾਸਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਇੱਕ ਗੜਬੜ ਹੋ ਗਈਬਾਪੂ ਨੇ ਆਖਰੀ ਛਿੱਤਰ ਮਾਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੀ ਜੂੜੀ ਫੜ ਕੇ ਘੁੰਮਾ ਦਿੱਤੀਬੀਬੀ ਨੇ ਬੜੀ ਰੀਝ ਨਾਲ ਮੀਡੀਆਂ ਕਸਕੇ ਬੰਨ੍ਹੀਆਂ ਸਨਕਸਕੇ ਬੰਨ੍ਹੀਆਂ ਮੀਡੀਆਂ ਤਾਜ਼ੀਆਂ ਤਾਜ਼ੀਆਂ ਤਾਂ ਥੋੜਾ ਔਖੀਆਂ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ ਪਰ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਅਰਾਮ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਮਰਜ਼ੀ ਖੇਡੀ ਮੱਲੀ ਜਾਵੋ ਮਜ਼ਾਲ ਹੈ ਕੋਈ ਮੀਡੀ ਹਿੱਲ ਵੀ ਜਾਵੇਬਾਪੂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਇਦ ਆਪਣਾ ਚੇਤਾ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਸਨੇ ਅਣਭੋਲ ਹੀ ਮੀਡੀਆਂ ਢਿੱਲੀਆਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂਪਤਾ ਨਹੀਂ ਬਾਪੂ ਹੋਰਾਂ ਅਣਭੋਲ ਹੀ ਕੀਤੀਆਂ ਸਨ ਜਾਂ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਬਚਪਨ ਦੀ ਕਿੜ ਕੱਢੀ ਸੀ ਰਾਮ ਹੀ ਜਾਣੇ
ਸਕੂਲ ਜਾਣ ਵੇਲੇ ਮੈਨੂੰ ਪੀੜ ਘੱਟ ਪਰ ਦੁੱਖ ਬਹੁਤਾ ਸੀਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਵਾਲ ਡੋਰ ਦੇ ਪਿੰਨੇ ਵਾਂਗ ਉਲਝ ਗਏ ਸਨਸਕੂਲ ਦੇ ਰਾਹ ਵਿਚ ਮੈਂ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਪਹਿਰਾ ਦਿੰਦਾ 'ਡਰਨਾ' ਵੇਖਿਆਡਰਨੇ ਦੇ ਸਿਰ ਵਿਚਲੀ ਉੱਦੜ ਦੁੱਗੜ ਪਰਾਲੀ ਵੇਖਕੇ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰਾ ਜੁੜਵਾਂ ਭਰਾ ਖੜ੍ਹਾ ਹੈਵੈਸੇ ਮੇਰਾ ਜੁੜਵਾਂ ਭਰਾ ਹੈ ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਰ ਇਸ ਡਰਨੇ ਨੂੰ ਵੀ ਬਾਪੂ ਨੇ ਹੀ ਬਣਾਇਆ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕੁਸ਼ ਵਿਚ ਬਾਲਮੀਕੀ ਨੇ ਰੂਹ ਫੂਕ ਦਿੱਤੀ ਹੋਵੇਨਸ਼ਾ ਖਿੜ ਚੁੱਕਾ ਸੀਗੁੜ ਦੀ ਰੋੜੀ ਮੈਂ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਪਾ ਲਈ
*********
ਚਲਦਾ




No comments: